Ngeweih
kabar
Sakwise nebus sertifikate Pak Karjo lan Bu Ngadiyem
mutusake kanggo mampir maring umahe nake Susi. Anangin sedurunge maring umahe
santi Pak Karjo lan Bu Ngadiyem mampir maring toko bayi. Pak Karjo lan Bu
Ngadiyem arep tuku perlengkapan bayi kanggo Susi sing sedela maning arep
lairan.
Nang toko bayi Pak Karjo ketemu kanca lawase, Pak
Woto. Nang kono Pak Kajo lan Pak Woto kandahan. Bu Ngadiyem goleti peralatan
sing arep digawa marang umahe Susi.
“Kepriwe Pak Karjo, kesibukane apa kie bar pensiun.
Suwe banget berati ya dhewek ora ketemu.” Kandhane Pak woto.
“Ya iya suwe banget, wong terakir dhewek ketemu pass
ana acara halal bi halal rong tahun kepengker.” Jawabe Pak Karjo.
“Kepriwe kie pak, kesibukane apa bar pensiun?”
“Lah ya mung tani karo ngresiki umah lah. Lah jenengan
kepripun Pak Woto?”
“Lah ya mending Pak Karjo ana kesibukan, aku ya mung
nganggur. Ya Alhamdullilahe anak-anaku wis pada mentas kabeh. Dadi ya aku ora
patia mumet maning.”
“Udune ragile jenengan kuliah?” sambunge Pak Karjo.
“Ora gelem koh, terus akire tek lenokna PJKA. Siki
akire dadi masinis nang PT. KAI.”
“Owalah kaya kue ya Pak Woto, anake aku uga lagi ora
gelem kuliah koh kie.”
“Oh si Tini apa? Oh iya dela maning lulus ya.?”
“Iya koh Pak Woto, lagi tek lirihi kon sekolah tapi
lagi ora gelem bae koh pak. Aku karo ibune ya dadi bingung dewek. Wong mbakyune
lorone ya pada kuliah, malah dewek-dewek ora gelem kuliah.”
“Ya wis pak, sinaune kon dimempeng bae, ben nilaine
apik. Pas banget bar lulusan bocah-bocah SMA ana recrut pegawai anyar nang PT. KAI. Ya mbok menawa dadi rejekine
Tini.”
“Oh kaya kue ya pak? Oh ya mengko aku tek rasan karo
bocahe gelem apa ora.”
“Nek pancene Tini gelem ya kon daftar langsung bae
maring kantor DAOP 5.”
“Iya, iya pak. Mbok menawa kue dadi rejekine Tini.”
Nang satengahe rembug wong sakeloron mau, Bu Ngadiyem
teka.
“Lah kok, wonten Pak Woto. Sampun dangu napa pak,
kalih sinten niki?” Bu Ngadiyem teka karo nyalami Pak Woto.
“Kie miki mampir tuku popok lah kanggo putu keponakan,
dewekan bae kie bu.”
“Lah Bu Woto teng pundi niki pak?”
“Ibune lagi repot ngurusi putu keponakan. Halah bu,
belanjane akeh banget kie.”
“Nggih niki pak, kanggo calon putu.” Jawabe Bu
Ngadiyem.
“Lah sing duwe anak sapa kie bu? Santi apa Susi?”
Sambunge Pak Woto.
“Susi pak, niki badhe gadah lare kalih, menawi Santi
sampun tigo.”
“Owalah Pak Karjo karo Bu Karjo putune wis lima jebule
ya. Aku nembe siji bae kie lah.”
“Saking mbajengipun nggih pak? Lah ingkang ragil
kepripun? Dereng emah-emahan napa?”
“Dereng bu, wong nembe bae lulus tahun wingi. Siki ya
lagi blajar kerja nang PT. KAI.”
“Owalah nggih senduwure si Tini si nggih? Tini be
gadahi kekarepan saged mlebet PJKA niku pak, ananging teng bapak ken kuliah
mawon. Mangke rumiyin Pak Woto, kula bade teng kasir, bade bayar.”
“Ya mangga, mangga.” Jawabe Pak woto.
“Kae pak, ibune be ngomong Tini pengin mlebu PJKA. Wis
pak, ora usah kolot-kolot banget siki nang PJKA duite uga akeh, kerjane
kepenak, jenjang karire uga ana.”
“Ya ya pak, dari pada aku kudu meksa anakku kon
kuliah. Malah mbok dadi sulaya.”
“Ya pak, bocah aja terlalu dipeksa pak, wis ben karepe
dhewek, dadi wong tua ya mung ngawat-awti karo ndukung sing kirane apik kanggo
uripe anak.”
“Iya pak, ndajal mengko aku tek rembugan karo Tini,
ndajal ngeneh pak jaluk nomer Hpne jenengan.”
“Kie pak, 087 654 094 569, ya wis ya pak aku tek pamit
disit, mbok popoke wis dienteni kie. Ngesuk kapan-kapan aku tek dolan umah
pak.” Pamite Pak Woto.
“Iya pak. Mangga, mangga ati-ati ya pak.”
Ora ganti suwe Bu Ngadiyem rampung bayar.
“Lah pak, Pak Woto neng ndi?” takone Bu Ngadiyem
marang Pak Karjo.
“Wis bali mau, jerene popoke dienteni nang bojone.”
Jawabe Pak Karjo.
“Owalah. Lie pak wis tek tuku kabeh, popok, grita,
klambi, clana panjang, bedong, barut, peralatan aduse uga wis tek tuku. Ayuh
pak maring umahe Susi, mbok selek kesoren.” Bu Ngadiyem ngomong karo nidoki
blajanane marang Pak Karjo.
“Iya ayuh bu, kue si Tini di SMS disit kon nyusul ming
umahe Susi bae, ngko dadi baline bareng.” Jawabe Pak Karjo.
“Iya pak, kie tek SMS disit.” Sambunge Bu Ngadiyem.
Pas jam setengah papat Pak Karjo karo Bu Ngadiyem
langsung nuju maring umahe Susi. Bareng gutul umahe Susi, jebulane Tini wis
gutul ngonoh disitan.
“Owalah deneng wis gutul ngeneh kowe tin?” Takone Bu
Ngadiyem marang Tini.
“Niku Tini sampun teng mriki kawit wau siang bu, pak,
kadosipun wangsul gasik. Ngenjang senen kadosipun sampun ujian.” Susi metu
sekang umah karo nyalimi bapak, ibune.
“Owalah iya, ibu kelalen.”
“Nggih bu wau kula wangsul gasik. Amargi ngenjang
senen sampun ujian bu. Kula mriki amargi kangen kalian Naya.” Jawabe Tini karo
dolanan karo keponakane.
“Bu, mbekta napa niku kathah sanget?” Takone Susi karo
ngelus-ngelus wetenge.
“Kie nyeh digawa mlebu ana gombalan kanggo calon
anakmu, nggo Naya ya ana. Jajal dienggokna, muat apa ora.” Karo ngewehna kresek
maring Susi.
“Maturnuwun niki bu.” Jawabe Susi.
“Kie pada jagong ngeneh, Susi, Tini, Bu. Bapak arep
ngomong.” Pak Karjo ngomong karo nggendong putune.
Wong telu mau kumpul nang ruang tamu. Katon ana bab
sing penting sing arep diomongna Pak Karjo marang ana-anak lan bojone.
“Kie Sus, jane bapak arep ngomong karo koe. Sawahe
bapak wis didol, nembe bae payu mau, gandheng bapak tau duwe utang maring kowe,
siki bapak arep nyarutang. Utange bapak pira?”
“Nggih pak, kula ugi sampun mangertos menawi sawahipun
bapak dipunsade, wau Tini sampun crita. Mbok menawi niku dalan kangge medal
saking utang piutang kalih bank nggih mboten napa-napa.” Jawabe Tini.
“Ya pancen kue salah siji dalan kanggo nyarutang
utange bapak ming bank. Lah utange aku maring kowe pira Sus?”
“Kula sampun ngiklasaken pak, arta sedasa juta mboten
wonten artinipun dibanding jasa-jasa bapak kalian ibu marang kula. Kula lan Mas
Ari sampun sepakat, arta menika kangge nambahi daftar kuliahipun Tini Pak.”
“Yen pancene Tini arep kuliah ya bapak wis sedia duit
kanggo daftare, kue kan kewajibane wong tua, udu kewajibanmu Sus. Kie bapak uga
arep ngomong karo koe Tin, nek kowe pengin kuliah ya kuliah nganah, tapi nek
pancene koe pengin daftar PJKA ya nganah daftar. Bapak wis arep ora maksa kowe
maning. Pas bar lulusan, kowe daftar nganah maring kantor DAOP 5, pancen lagi
ana pendaftaran.” Jelase Pak Karjo maring Tini
Tini katon seneng banget ngrungukna kabar lan omongane
bapake mau. Dheweke pancen kepengin banget mlebu PJKA. Akire apa sing dadi
gegayuhane direstuni nang wong tuane.
“Lah kie urusan utange bapak, ya tetep tek bayar. Kie
kan duite bojomu, udu duite koe, itung-itung kanggo nambahi lairane putuku.
Kieh diitung mbok kurang.” Pak Karjo karo ngewehna duit maring Susi.
“Nggih pak, maturnuwun.” Jawabe Susi.
“Pak menapa leres tini angsal ndaftar PJKA? Tini
mboten ken kuliah?” takone Tini seneng banget.
“Iya, bapak wis arep ora meksa kowe mening. Sing
penting kue apik nggo koe lan koe seneng, napak arep melu ndukung.
“Maturnuwun nek kados mekaten pak. Insyallah Tini
mboten bade ndamel kuciwa bapak kalian ibu.”
Wektu kuwe wis peteng, wis jam eneman. Sakwise pada
salat maghrib Tini, Bu Ngadiyem lan Pak Karjo mutusake bali maring umah. Tini
seneng banget ngrungokna omongane bapake mau.
Langganan:
Posting Komentar (Atom)
Posting Komentar